Muzyka wielkiego ekranu

Pisanie muzyki do filmów ma swój urok dla kompozytorów – dociera ona do ogromnej publiczności, a wynagrodzenie za jeden film może przekroczyć dochód z kilkuletnich tantiem i występów. Jednak proces tworzenia takiej muzyki jest zupełnie inny niż w przypadku poważnej muzyki do sal koncertowych. Co zatem sprawia, że są to utwory tak niezwykłe? Poszukujemy odpowiedzi na to pytanie w ramach naszego majowego cyklu koncertów FILM-HARMONY.

Kompozytorzy filmowi pracują według absurdalnie napiętych harmonogramów, często mając tylko tydzień lub dwa na stworzenie ogromnych ilości muzyki. Jest ona prawie zawsze podporządkowana efektom wizualnym, dialogom i efektom dźwiękowym. Sceny są wycinane, a kompozycje zestawiane w ten sposób, aby pasowały do ​​nowych scen. Reżyserzy lub producenci mogą nawet wyrzucić całe partytury w ostatniej chwili. Kompozytorzy są na ich łasce.

Aaron Copland (1900-1990) to jeden z kompozytorów, którzy najlepiej i najszybciej opanowali zagadnienie muzyki filmowej, laureat Oscara w 1949 roku. Spośród wielu partytur powstałych nie tylko na potrzeby wielkiego ekranu, ale i sceny teatralnej Copland wybrał te, które jego zdaniem mogły odnieść sukces również podczas koncertów, odchodząc od zasady, że muzyka ma stanowić pomoc dla obrazu, czyniąc go samodzielnym dziełem.

Program uzupełnimy kompozycją Karla Jenkinsa „Palladio”, zainspirowaną szesnastowiecznym włoskim architektem Andreą Palladio, którego dzieła uosabiają renesansowe umiłowanie harmonii i porządku. Dwie cechy charakterystyczne „Palladia” to matematyczna harmonia i elementy architektoniczne zapożyczone z klasycznej starożytności i filozofii. Pierwsza część została zaadoptowana przez kompozytora na potrzeby „Shadows: A Diamond is Forever” – jednej z najsłynniejszych kampanii reklamowych w dziejach telewizji.