Szábolcs Esztényi

Wirtuoz fortepianu. Pianista totalny. Intrygujący kompozytor, autor licznych wykonań i prawykonań polskich dzieł. Współpracował m.in. z Kazimierzem Serockim, Tomaszem Sikorskim i Ferencem Lantosem. Był częścią forpoczty nowej szkoły fortepianowej, odcinającej się zarówno od tradycji klasycznej, jak i awangardowej. Doskonały pedagog i mistrz improwizacji, której z pasją naucza niemal od półwiecza. Jego charyzma, otwartość umysłu i humanistyczne podejście pedagogiczne przyniosły mu szacunek i sławę wśród studentów uczelni muzycznych.

Urodził się w 1939 roku w Budapeszcie, gdzie mieszkał do trzydziestego roku życia. Pod koniec lat 60. wyemigrował do Polski z powodu represji, na jakie naraził się po uczestnictwie w powstaniu węgierskim w 1956 roku (dostarczał broń dla opozycjonistów walczących z sowieckim reżimem, ale ktoś go zadenuncjował). Od tamtej pory utrudniano mu życie na każdym kroku – konserwatorium muzyczne ukończył z trudem, zablokowano mu drogę do akademię muzyczną i zamierzano przymusowo wcielić do wojska. Na zaproszenie siostry przybył do PRL.

Od 1972 roku pracuje jako pedagog improwizacji fortepianowej w Szkole Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Akademiach Muzycznych w Warszawie i Łodzi. Jego ilustrowane wykłady, twórcze warsztaty i barwne przemowy na temat kreatywnej pedagogiki i nauczania improwizacji dalekie są od suchego akademizmu. Na pytanie, czy takiej umiejętności można w ogóle się nauczyć, odpowiada zdecydowanie twierdząco: „Przecież improwizacja jest jak naturalna mowa, podczas gdy wykonawstwo muzyczne stanowi odpowiednik recytacji. Czy komuś przyszłoby do głowy uczyć dziecko recytacji, a dopiero potem spontanicznej mowy?”.