Cztery pory roku w Buenos Aires

Jak dla mnie, tango było zawsze dla ucha, a nie dla nóg – tłumaczył Astor Piazzolla, Argentyńczyk, kompozytor i bandoneonista. Przeszedł do historii jako twórca nuevo tango, czyli połączenia tradycyjnego tanga z elementami jazzu i muzyki klasycznej. W latach 70. XX wieku mieszkał we Włoszech, gdzie zaproponowano mu kontrakt nagraniowy wszystkich jego dzieł. Dlatego jego utwory pozostały nie tylko na papierze lub dostępne dla słuchaczy sal koncertowych, ale rozsławiły nowe tango na cały świat i od tego czasu cieszą się niesłabnącą popularnością.

Cztery pory roku Buenos Aires (porteño przetłumaczylibyśmy na język polski jako ‘portowy’, w Argentynie określa się nim osoby urodzone w tamtejszej stolicy) to cztery tanga zebrane jako suita w nawiązaniu do cyklu Vivaldiego, jednak w kolejności: jesień, zima, wiosna, lato. Z kolei pierwszy człon nazwy Libertango pochodzi od słowa libertad oznaczającego ‘wolność’.

Oblivion, czyli Niepamięć to bodaj najsłynniejszy utwór Piazzolli, rozpowszechniony za sprawą filmu Henryk IV, do którego stanowił ścieżkę dźwiękową. Film osnuty jest na historii włoskiego szlachcica, który podczas balu przebierańców nieszczęśliwie upada i traci przytomność. Kiedy ją odzyskuje, wciela się w postać, którą wcześniej udawał – cesarza Henryka IV. W muzyce, jak i w dramacie, na podstawie którego powstał scenariusz filmowy, fikcja miesza się z rzeczywistością, prawda z tajemnicą, a snute z pietyzmem wątki znajdują nieoczekiwane rozwiązania.

Milonga może oznaczać tak rodzaj tańca, jak i miejsce tangowych potańcówek. Stąd Anielska milonga to zarówno taniec anioła, jak i spotkanie, którego organizatorem bądź uczestnikiem jest anioł. Głęboka emocjonalność i dynamika tego utworu może poprowadzić naszą wyobraźnię w obie strony.

Nie mogę uwierzyć, że jacyś pseudokrytycy uważają, że zamordowałem tango. Jest wręcz odwrotnie. Powinni mnie uważać za jego zbawcę. Dziś, kiedy tango nuevo rozbrzmiewa na całym świecie, wszyscy przyznajemy Piazzolli rację.